Donald Duck

Het ging afgelopen week weer over allerlei grote zaken. Over arme Anne die was gevonden, de rare verhalen over de  instelling waar de vermoedelijke dader verbleef.  Over een filmproducent die allerlei vreemde acties uithaalde met vrouwen, waardoor opeens alle vrouwen over de hele wereld er voor uit kwamen dat ook zij wel eens met seksueel geweld te maken hadden gehad.

Gemeente praat met tabakslobby

De gemeente De Fryske Marren die geheime gesprekken had gevoerd met de tabaksfabriek in Joure. Waarover dat ging weet niemand aangezien ze geheim waren (en dat dat mag dus niet, van die onderonsjes). Want roken is slecht en de tabakslobby vaak gewiekst. Kun je als gemeente dan nog zoveel sportcoaches in zetten, als de sigaretten als warme broodjes over de toonbank gaan, kunnen die mensen nog beter als een coachpotatoe op de bank blijven surfen. Houden ze een betere gezondheid aan over dan aan die stinkstokken op te steken.

Gemoedsrust

Al die dingen dus. Maar toen kwam er iets tussenin dat me enigszins gemoedsrust bracht in deze roerige tijden. Anne had me al die dagen zo bezig gehouden dat ik zelfs ’s nachts uit bed ging om te kijken of er ook nieuws was. De filmproducent wilde ik zelf gaan mailen, maar ach ik merkte wel dat anderen hem al helemaal hadden uitgekotst. En dat van de tabaksfabrikant zal dankzij mijn collegae van een andere krant nog wel een staartje krijgen.

Abonnement op de Donald Duck

Ik kroop tussen al die ellende door in een cocon van vroeger. Ik nam namelijk een abonnement op de Donald Duck. Ik wilde dat gevoel terug. Dat gevoel toen alles nog goed was en simpel, dat gevoel van de zaterdagochtend. Dan kwam de bezorger (zijn naam ben ik even kwijt) persoonlijk met al dat leesvoer de straat inrijden en deponeerde de verhalen van Dagobert en Donald, de biggetjes en al die anderen op de deurmat. In mijn pyjamaatje, met een kopje zoete thee en een stuk brood kroop ik dan op de bank en werd helemaal warm en gelukkig.

De Tina

 Jarenlang volgde ik al die getekende figuren die voor mij als echte mensen leefden. Later kreeg ik van heit en mem ook nog de Tina en toen was dat zaterdagochtend geluksgevoel dubbel zo groot. De melancholie die me overviel toen het eerste exemplaar (dit keer in plastic dat wel) in de bus lag bracht me een dikke veertig jaar terug. En het werkte. Een beetje.