Ik zag ze gaan, de handen van Janine. Ze wilden troosten, het noodlot afwenden misschien zelfs wel. En Eberhard, die stoere Eberhard die zo nu en dan bijna brak, pakte ze heel even aan en liet ze toen snel weer los. Te snel eigenlijk. Niet voor hem, maar voor haar.
Janine en Eberhard
Het leek erop alsof zij die handen meer nodig had dan hij. Want toen ze hadden afgesloten en zij zelf met tranen in de ogen zat en opbiechtte dat dit niet professioneel was (wat absoluut niet het geval is naar mijn idee) schoof ze weer die handen naar hem toe. En hij tapte er alleen wat op. Zoals Hilary op de rug van Bill tapte bij officiële plichtplegingen. Dat werk. Misschien dacht hij wel oh jee daar heb je ze weer en voelde hij zich opnieuw onwennig door de hele situatie van steeds die terugkerende handen.
Uitgestoken handen als troost
Ik vond het persoonlijk wel mooi die uitgestoken handen als teken van troost. Maar iemand die daar niet zo van houdt, of misschien de ziekte zelfs ietwat ontkent - vindt dat vast te dichtbij komen. Ik heb het ook wel eens gedaan. Op begrafenissen vooral. Dan wil ik omhelzen, vasthouden, niet meer loslaten en prevelen dat het wel goed komt. En houd ik niet altijd rekening met dat die ander dat soms niet wil. Dat is hoogst ongemakkelijk. Voor beide partijen.
Appie Nouri
Zo zag ik dit ook. Eberhard is volgens mij een heel leuk mens. Een goede burgemeester. Janine ook een leuk mens en ze deed dit interview best goed. En eigenlijk moest ik ook wel wat huilen door die handen. Omdat het zo eenzaam leek. Maar toch viel dat weer in het niet bij het filmpje van Appie Nouri. Natuurlijk had ik eerder alles over zijn prestaties gezien na die vreselijke dag. Maar Eberhard vond dat er voorde jonge speler op zijn avond ruimte moest zijn en toen, toen had ik zelf even een paar handen nodig. Helaas had Janine die naar Eberhard uitgestrekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten