Ik weet nog dat beppe me voor mijn eerste vakantie vroeg of ik nu echt met zo’n vliegmachien ging, zo hoog in de lucht. Ik was toen geloof ik 18. En hoewel het nooit mijn hobby is geweest, ik ben ten slotte geen vogel, heb ik door dat vliegen al flink wat van de wereld kunnen zien. Uit beppes opmerking kun je wel opmaken dat zij en pake nooit in een Boeing hebben gezeten. Ook pake en beppe van de andere kant van de familie niet, die toch ook een dochter in de States hadden wonen.
Ik wilde niet mee naar Amerika, dat land zonder normen en waarden
Mijn ouders namen het vliegtuig wel, mijn vader overigens door vliegangst ook met tegenzin, maar ze zijn zelfs naar Amerika gevlogen. Ik was in die periode anti-Amerika en weigerde mee te gaan. Niet naar het land zonder normen en waarden, zo besloot ik in mijn tienerwijsheid. Andere familieleden hebben nog nooit het luchtruim betreden. Tot onlangs.
72 jaar en voor het eerst in een vliegtuig
Mijn tante, één van de zusjes van mijn moeder stapte drie maanden geleden met haar 72 jaar (dat geef je haar overigens totaal niet, het jonge ding) op het vliegtuig naar Australië. Op naar haar zusje, zwager, de kinderen en kleinkinderen die daar wonen. Een dag en een nacht in een vliegtuig terwijl je nog nooit een voet in een kist hebt gezet. Terwijl je nog nooit een vliegveld hebt betreden. Je niet weet hoe het werkt op Schiphol of op een andere vluchthaven op je weg naar Down Under.
Slapeloze nachten voor de eerste keer vliegen
Het heeft haar kinderen en mij slapeloze nachten gekost (haar ook). Ik zag haar daar op dat immense vliegveld helemaal verloren staan. Ik zag haar daar op die enorme lange reis alleen in die kist. En zij? Zij verbaasde ons allemaal. Ze flikte het gewoon. Onder het motto als ik het nu niet doe, dan komt het er niet meer van, gaf ze zichzelf gewoon over aan alles. Nee, het was geen eitje. Maar ze deed het en ze had prachtige maanden met mijn tante en oom, de kinderen en kleinkinderen. Direct na aankomst kregen we een app met daarin de hereniging tussen haar en zusjelief. Tranentrekkend.
Naar Australië vliegen in je eentje
Daar stond ze alsof ze in Lemmer stond, maar dan op een ander vliegveld in dat land op 24 uur vliegen. Inmiddels heeft ze de reis alweer gemaakt, maar dan in ongekeerde richting. En weer zaten we gekluisterd aan telefoons en Facebook om te kijken waar ze was. En waren we dolblij dat we haar weer in de armen konden sluiten. Maar we zijn vooral trots. Op de wat kan mij het schelen houding en ik doe het gewoon en het feit dat ze gewoon een lefgozerin is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten