Geweldig dat initiatief tot een Dickens festival. Op maandagavond liep ik mistig en al door het centrum en overal om me heen ontstond een echt kerstdorp, dat zo in een boek (jawel van Dickens) thuis paste. De geur van dennennaalden, de klingelende bellen, de versierde straatlantaarns, maakten dat ik me bijna een fee in een sprookje voelde. En dan doe ik niet eens mee als verklede figurant in een alter ego personage.
Blij
Het stemt me blij, dit kerstevenement. Wat vreemd is. Want eigenlijk haatte ik kerst altijd. Om de dingen die er niet meer waren, om de sferen die heel leuk moesten zijn en het niet waren, om het opgelegde. Blijkbaar heb ik dat nu niet meer en kan ik er oprecht van genieten.
Ongeluk
Door geluk heen kan ook ongeluk sluimeren. En dat hoeft niet eens persé je eigen directe ongeluk te zijn. Toen ik daar die fantastische lucht van die vers gekapte bomen opsnoof (waarschijnlijk niet biologisch verantwoord, maar goed) dacht ik aan de kerst die voor een heel jong iemand nooit meer komt. Zijn ouders kregen dit weekend te horen dat hij bij een ongeval om het leven was gekomen.
De dennenaalden roken nog hetzelfde, maar toch
De dennennaalden roken nog hetzelfde, maar dat besef maakte wel dat ik me afvroeg of het eigenlijk wel kon en mocht: toch zo´n feestje vieren terwijl zich net zoiets vreselijks heeft afgespeeld. Onze gemeenschap heeft eerder met zoiets te maken gehad. De feestjes gingen volgens mij altijd door, maar toch voelt het dubbel en zeker niet als het sprookjesboek van Dickens. En zeker niet als een Christmas Carol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten