donderdag 27 januari 2011

Mary Osmond en kwetsende mensen

Oprah Winfrey op de tv. Ze praat met Mary Osmond over de zelfmoord van Osmonds zoon. Indringend, maar ook erg herkenbaar. Ze vertelt over de kwetsende dingen die mensen zeggen en zeiden na zijn dood. In haar geval zeiden mensen dat ze nog 7 kinderen had. Alsof het er niet toe doet dat je eentje van hen verliest. Alsof ze inwisselbaar zijn als een pakje brood.

Ik kwam dit jaar een ex tegen die letterlijk zei dat “het leven doorgaat”. Het is de grootste dooddoener die ik ken na het overlijden van een dierbare. In mijn geval na het overlijden van drie dierbaren. Het is ook kortzichtig en het getuigt van onervarenheid op dit gebied. Want ja, zijn ouders leven allebei nog. Zijn beste vrienden huppelen nog gewoon over deze aardbol en eerlijk gezegd heeft hij in zijn hele leven nog nooit iets meegemaakt wat echt je bestaan aantast. En dat heeft hem dan ook niet tot een beter mens gemaakt. Sterker nog, het heeft hem dus gemaakt tot iemand die zegt dat je door moet gaan met je leven. Alsof dat leven zich overigens ook maar een cent aantrekt van of je nu wel of niet meer doorwilt. Het gaat gewoon door. Ik keek hem dan ook met verbazing aan en wist dat ik weer kostbare seconden van mijn leven had gesleten aan iemand die die kostbare seconden niet waard was.

Een andere vriendin die helaas zelf ook aan kanker lijdt, zei letterlijk tegen mijn andere vriendin die er inmiddels aan is overleden dat het in haar geval minder erg was omdat “zij geen kinderen had”. En daarmee is het dus blijkbaar minder erg als je doodgaat. De moeder van kinderen kan minder goed doodgaat dan iemand in de bloei van haar leven. Het missen van een moeder is vreselijk. Zeker als die kinderen nog betrekkelijk jong zijn. Maar het is nog veel erger om als moeder je kind weg te brengen. En dat is in het geval van mijn beste vriendin wel gebeurd. Ik stond bij de kist toen haar ouders afscheid moesten nemen van hun enige dochter. Een groter verdriet heb ik nog nooit ervaren dan daar op die plek. Omdat het onnatuurlijk is om je kind te zien sterven en te moeten begraven. Omdat het normaal is dat een moeder eerst gaat en dan pas een kind.

Het maakt me na al die tijd ook nog boos dat mensen zo weinig empathisch kunnen zijn en dergelijke dingen er gewoon uitgooien. En alleen maar met zichzelf bezig zijn blijkbaar, zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. En ik ben klaar met dat soort mensen. Helemaal!

Ik wil een vriend als Will


Het is een feest, elke avond weer. Kijken naar Will en Grace. Het duo dat samenwoont. Hij homo, zij hetero. Beide altijd op zoek naar een geliefde van het mannelijke geslacht, maar altijd dikke vrienden. Terwijl ik met een bord op schoot zit, bedenk ik dat ik ook zo’n vriend als Will zou willen. Gewoon lekker met zo’n vent die eigenlijk je beste vriendin is. Die meegaat kleren uitzoeken, die jou beter kan opmaken dan je dat zelf kunt doen. Die het huis schoner houdt dan jij. Natuurlijk zijn dat stereotypen en is niet elke homo zoals Will. Dat begrijp ik ook. Maar ik wil ook wel een extravagante homo als vriend. Waarmee ik weekend na weekend de duistere straten mee afstruin op zoek naar het laatste feest en de laatste uitspatting. Waarmee ik naar Ibiza kan vliegen en daar de gaten in de nacht kan dansen. Voor wie niets te vreemd is en alles leuk. Wat ik in Thailand ook helemaal geweeeldig vond waren de vrouwen die eigenlijk mannen waren. Of waren geweest. In de shows leken het echt dames en ik kon niet anders dan vol bewondering kijken naar zoveel bijzonderheid. Maar op straat, daar vond ik ze nog het leukst. Gewoon hangend in de kroeg. Waarbij soms hun pruik al op half tien hing of een kledingstuk toch net even te strak zat. Maar dat gaf niet. Het was gewoon geweldig om met deze dames op te trekken omdat ze anders zijn dan anders. Niets doorsnee, apart. In Thailand lijkt het ook heel geaccepteerd dat mannen vrouw worden of in drag gaan. Hier is dat toch nog wel een ander verhaal, maar daardoor wordt het denk ik ook direct veel zwaarder. Als het je omgeving niet uitmaakt wat je bent of hoe je eruit ziet, is het ook gemakkelijker om als vrouw over straat te gaan of ervoor te besluiten om helemaal vrouw te worden denk ik. Maar ik kan er helemaal naast zitten en misschien is het in datzelfde Thailand wel net zo’n taboe. Mijn herinneringen aan de dames zijn in ieder geval fantastisch. Beter dan die aan de pingpongbar waar we toch een uurtje zijn geweest om eens te kijken hoe het er daar toegaat. Ordinaire sekshandel. Meisjes die volledig gedrogeerd leken met een nummertje aan hun broekje zodat de heren toeristen alleen een nummer hoefden te bestellen (hoe bedenk je het, alsof het een ding is) die vervolgens met de vetste en naarste kerels van alles moesten doen. Het was dat ik niet genoeg geld bij me had, maar anders had ik al die meiden de hele avond ingehuurd en ze meegenomen om een drankje te drinken. Het waren er alleen veel te veel om dat te doen. Maar misschien had mijn vriend Will dan wel ingegrepen. Ik wacht op een Friese Will. Met smart.

dinsdag 25 januari 2011

Het groene fee uur


Ik heb net een artikel af over het drinken van Absint, ook De Groene Fee genoemd. Mijn eerste Absint dronk ik toen hij net weer legaal was. Natuurlijk met Antje, met wie anders. Maar ook met anderen, want het was een geschenk voor een tuinfeest dat zij een Gerbrand gaven. Prachtige feesten trouwens. De Absint nekte ons, vooral waarschijnlijk omdat we daarvoor al aan de wijn en andere dranken waren geweest. Wel vroegen we elkaar voortdurend of we al hallucineerden. Dat deden we niet, we werden wel steeds dronkener. Ik heb inmiddels uitgevonden waarom Absint de naam kreeg hallucinerend te zijn. Maar heb ook uitgeplozen wat voor prachtig ritueel er werd gegeven aan het drinken er van. Met een lepel met een suikerklontje op een glas, dan daarover ijswater waardoor de kleur veranderde. En daarna eventueel nog suiker of ijswater toevoegen om de smaak te verfijnen. Dat zou wat zijn voor een zonnige dag op een terras in Lemmer. Op gewoon op een leuke avond op mijn eigen balkon. Maar dan wel meer mensen. Maken we het Groene Fee Uur van. Ik moest wel direct aan Antje denken. Wat zou ze zo’n Groene Fee Uur leuk gevonden hebben. Ik zie haar gniffelen en nippen. Prachtig. Dus misschien doe ik het wel: zo’n Groene Fee Uur organiseren. Aanmeldingen bij mij op m.haringsma@planet.nl.

woensdag 19 januari 2011

Herrie in de straat

Zondagochtend. Zo'n lome zondag waarop het relaxt wakker worden is. Tenminste dat dacht ik. Tot ik wakker werd van geschreeuw. Heel veel geschreeuw. Ik weigerde mijn ogen te openen, omdat ik nog zo lekker dommelde, maar het geschreeuw werd luider en luider. Wat is dat toch, vroeg ik me af, nog half slaapdronken. Toen het geluid in sterkte alleen maar toenam, besloot ik eens polshoogte te nemen. Ik slaap zonder contactlenzen en zie niet al te scherp, maar wat ik wel zag was vreemd. Een buurjongen die in een auto wilde springen, zijn moeder die hem dat wilde beletten, toen opeens een vechtpartij waarbij over en weer geslagen werd en mijn oudere buurvrouw volgens mij rake klappen opliep. Een vrouw van in de 60 zo schat ik. Daarna één politiewagen, toen nog eentje en toen ook nog een ambulance. Het gebeurde voor mijn gevoel allemaal in een tel, terwijl ik daar in mijn peignoirtje half blind op de overloop stond. Zoveel geweld, en zulke uitbarstingen, ik word er misselijk van. Maandagochtend kwamen de politieberichten en bleek dat het ging om een auto die te dicht op een andere auto stond, volgens degene die de schade had veroorzaakt. Gevolg: een vrouw met botbreuken, mijn oudere buurvrouw wiens gezicht was bewerkt met een sleutel en die gehecht moest worden.
Wat bekomen van de schrik, lag ik 's avonds naar SCI Miami te kijken hoe een vrouw met een bijl in haar hoofd uit een liftkoker viel. Samen met Horatio loste ik de moord op, terwijl overal bikini babes in helblauw water zwommen, omringd door overgroene bomen. Totdat de telefoon ging. Half 11 's avonds. Er zijn maar weinig mensen die op dat tijdstip nog bellen, dus ik verwachtte het ergste. Aan de andere kant een onbekende beller. Of ik van de daklozenopvang ben. Daklozenopvang? Nee. Ik heb wel eens over daklozenopvang geschreven. We kwamen er niet uit, maar ik vroeg hem wat hij dan hij zocht. Zijn zuster was het antwoord. En haar kindje van nog geen jaar. Ze zaten ergens in de daklozenopvang, ze had haar andere kind van 3 jaar bij haar familie achtergelaten en was er zelf met het kleintje vandoor gegaan. En nu hadden ze al maanden niets van haar gehoord. En hij keek ook naar programma's als Locked up abroad (opgesloten in het buitenland) en sloot niet uit dat dit lot ook zijn zuster zou kunnen treffen. Ze was namelijk snel te overreden. Het is toch raar dat je je kind achterlaat en niets van je laat horen, vroeg hij mij. Natuurlijk kon ik niets anders dan dat beamen. Ik zocht De Terp voor hem op, adviseerde hem de politie te bellen. 's Avonds wilde de slaap niet zo goed komen. Ik zag steeds een vrouw voor me met een kind van nog geen jaar oud in een gevangenis, gecombineerd met rake klappen

zaterdag 8 januari 2011

Een sigaar uit eigen doos

Ik kijk op mijn telefoonrekening. Hoog. Veel te hoog. Een maand geleden heb ik al met Vodafone gebeld omdat ze me een abonnement hadden verkocht waarbij ik per minuut betaalde voor iedere seconde die ik over een minuut heen zat. Torenhoge rekeningen dus, want elke 60 seconden (1 minuut) betaalde ik een vol uur. Ik was boos, liet dat weten en kreeg toen uit “coulance” 200 sms-jes. Wel veel, maar ja toe maar. Ik check nu echter mijn laatste rekening en die is weer torenhoog. Er staan dingen op de rekening waarvan ik het bestaan niet ken. Dus ik bellen.

Eerst met het nummer dat op de website staat. Nadat ik allerlei menu’s moest intoetsen krijg ik te horen dat dit nummer niet meer bestaat. Ik krijg een ander nummer. Dat bel ik. Weer een keuzemenu (hoeveel geld ben ik inmiddels kwijt aan al dat gebel?) en dan krijg ik te horen dat ik de website maar moet raadplegen. De verbinding wordt verbroken. Lekker dan. Mijn derde poging lijkt succes te hebben, maar ik ben inmiddels wel witheet. Pas twintig minuten later krijg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Een aardig meisje dat uitlegt hoe het zit. Begrijpen doe ik het niet. Een eerdere rekening hoefde ik niet te betalen, omdat ik die 200 sms-en had gekregen. Maar alle sms-en die ik heb gehad moest ik wel gewoon afrekenen dus dat klopt al niet. Maar omdat ik die rekening niet heb betaald (ze hebben hem gecrediteerd) staat het bedrag nu alsnog wel op de rekening. Volgens mij heet dat een sigaar uit eigen doos, dus ik zeg haar dat ik denk dat het niet klopt. Ze vraagt me eerst mijn bankgegevens nog even te checken en verbreekt de verbinding.

Youp van 't Hek had gelijk
Ik denk nog eens na en kom toch echt tot de conclusie dat het best leuk is om iets weg te geven, maar vreemd dat je het alsnog in rekening brengt. Ik laat het er niet bij zitten, want het wordt zo langzamerhand een principekwestie. Dus ik bel weer. Weer dat keuzemenu. Dan wordt opeens de verbinding verbroken. (Nummer 4). Dan kom ik wel door. Een meisje zegt dat wat ik zeg niet klopt, want die sms-en staan niet op de rekening. Mijn bloed kookt zowat. Ik zeg haar dat ik de rekening voor me heb en dat ik toch echt niets aan mijn ogen heb. Dan zegt ze dat ik bij de verkeerde afdeling ben. Ik moet opnieuw bellen met 1200. Dan schiet ik uit mijn slof. Hoe ze het in hun hoofd halen. Ik eis dat ze me doorverbindt. Actie nummer 5 treedt in werking als ik een mevrouw aan de lijn krijg die zegt dat ik helemaal niet bij de klantenservice ben. Ik zeg haar dat ik nu onmiddellijk mijn abonnement opzeg en met de juiste persoon doorverbonden wil worden. Dat kan niet zegt ze. Ze vindt het heel vervelend (het arme mens kan er ook niets aan doen en dat zeg ik haar ook), maar ik moet toch echt opnieuw bellen. Voor de zesde keer probeer ik het en de verbinding wordt direct verbroken. Is dit een boycot? Inmiddels heb ik klotsende oksels van boosheid en is mijn bloeddruk gestegen tot 180 denk ik. Een aardige jongen neemt de telefoon op. Ik verman me en leg het probleem voor de duizendste keer voor. Een ogenblikje zegt hij, ik ga het voor u nakijken. Het duurt lang. Ik kijk op mijn mobiel, want er brandt ook al geen lichtje meer. Hij zal me toch niet van de lijn gedonderd hebben denk ik. Maar nee, hij meldt zich weer na 10 minuten. “Ik heb het voor u gecrediteerd,”zegt hij opeens. “Het klopte inderdaad niet.” Ik sta met mijn mond vol tanden. “U maakt mijn dag goed,”zeg ik. “Niet om dat bedrag, maar omdat u blijkbaar de enige bent die het wel snapt.” Mijn abonnement zeg ik maandag wel direct op. Als die jongen nu een bedrijf begon, werd ik zijn eerste klant. Youp van ’t Hek had echt gelijk met zijn actie. Wat een bedrijf, dat Vodafone.