zondag 13 februari 2011

Een eetbui



Soms heb ik een haat-liefde relatie met eten. Van stress ga ik of heel veel eten of ik stop met eten. Niet voor lang overigens, gewoon een dagje of twee, maar het gebeurt wel. Dit weekend heb ik me volgepropt. En dan ook nog eens aan allerlei heel ongezonde dingen. Droge worsten, Bolognaise chips, runderkookworst, zalmslaatje, dat soort zaken. Het vet gaat vast direct op mijn heupen zitten, maar ik kan dan niet echt goed stoppen. Vanavond daarom maar weer even gematigd. Ik had kippenworstjes gekocht (ik eet geen varken en nauwelijks rund) en ik had verse snijbonen. Het oude apparaatje van pa en ma opgescharreld en mooi de snijbonen daardoor heen gedraaid. Prachtig fijn werden ze. Even geen koolhydraten. Maar de worst lonkte toen ik nog wat zat te werken en die is nu toch nog naar binnen gegaan. Dus misschien had ik toch beter gewoon aardappelen of rijst er bij kunnen nemen. Ik heb wel 1 voordeel: de worst is nu op, dus die kan ik niet meer opeten. En de chips die nog over was, heb ik weggegooid.

Van het mooie machientjes van pa en ma heb ik foto's genomen op mijn nieuwe kleine cameraatje. Maar ik weet nog niet hoe ik ze moet uploaden, dus dat komt nog. Maar ze waren wel lekker die boontjes. En zo'n beetje het enige echt gezonde van dit weekend.
Hoewel, ik heb ook nog appels, sinaasappels, tomaten en wortelen gegeten. Maar mijn buik voelt aan alsof ik alleen maar worsten en chips heb gehad.

zaterdag 12 februari 2011

Een mooie en slechte dag in één

Vrijdagochtend. Mijn lieve collega Pluis wilde gelukkig mijn spreekuur voor de krant overnemen, zodat ik met de vader van mijn beste vriendin naar het ziekenhuis kon. Zij stierf nu anderhalf jaar geleden en het is een soort ongeschreven regel dat ik haar taken een beetje overneem. Haar taken, maar niet haar persoon, let wel.

Ik houd van die mensen, maar ik zie ook hun nooit aflatende verdriet. Hun kind is dood. En dat hoort niet.

Hij is in een maand 10 kilo afgevallen en ziet er slecht uit. Ook denk ik soms dat hij geel is van kleur. Gister schrok ik. Na een thorax foto en een echo kwam hij alleen in zijn t-shirtjes naar buiten. Hij was nog magerder geworden dan ik had gedacht. Na de afname van bloed konden we weer naar huis, waar zijn vrouw op hem wachtte. Ongerust. Zoals ze al weken ongerust is. En we hadden niets anders te melden dan dat hij 's middags de huisarts kon bellen om de uitslag van de foto en de echo. We spraken af dat ze zouden bellen als hij die uitslag had. Ik wachtte de hele middag en om half 4 kwam het telefoontje. Ze hadden "iets" gevonden op de alvleesklier. De moed zonk me in de schoenen.

Op google zocht ik op wat er allemaal mis kan zijn met de alvleesklier. En dat zijn verschillende dingen. Ik hoop op een chronische ontsteking, maar weet ook dat het net zo goed iets kan zijn dat veel ernstiger is. En voor het eerst van mijn leven vraag ik me af waarom sommige mensen door zoveel ellende worden getroffen. Hun kind is dood, zij is door een stenose aan een rolstoel gekluisterd en dan dit ook nog. Waarom niet zou je ook kunnen zeggen, maar ik geloof dat ik dat stadium even voorbij ben op dit moment. Ik zou nog gaan sporten na die tijding, maar ik had er even de kracht niet meer voor. In plaats daarvan ben ik op de bank in slaap gevallen.

Toen ik wakker werd, zag ik een uitzinnige massa Egyptenaren op het plein in Cairo. Prachtig dat het nu eindelijk gelukt was. Het persoonlijke overschaduwt echter deze overwinning. De democratie binnen handbereik voor zoveel miljoenen valt even in het niet bij het nieuws van zo dichtbij.

Ik mis de flexibiteit een beetje geloof ik om nog mee te waaien met dat riet. Het is een beetje op. En nog niet eens zozeer voor mezelf, maar moet ik nu binnenkort weer naast iemand zitten die te horen krijgt dat hij heel ziek is? En die zijn vrouw die het al zo moeilijk heeft met de dood van hun kind dan ook nog moet vertellen dat hij zelf erg ziek is? Ik zal er zijn voor ze, maar mijn god wat is dit moeilijk.